Een eerste keer blijft altijd bij. De eerste schooldag of de eerste gestolen kus, al die momenten zitten in het geheugen gegrift. “Elke eerste keer is een standbeeld”, zoals Dahlia Pessemiers omschrijft in haar zelfgeschreven monoloog De eerste keer. Maar wat als al die onvergetelijke indrukken zijn verdwenen?

In De eerste keer overkomt het een vrouw, die in een ziekenhuis ontwaakt. Het hoofd leeg, haar geheugen gewist. Er is een oudere vrouw die haar bezoekt, maar geen idee wie het is. In haar zoektocht naar wat verdween, zoekt ze hulp bij de vrouw. En bij foto’s, want dat zijn de bouwstenen waarmee ze herinneringen hoopt terug te winnen. Rocco Granata’s Manuela kan misschien al een aanwijzing geven. “Herinneringen zijn nodig om er nieuwe te kunnen maken.” Intussen moet ze een tweede keer alles voor het eerst ervaren. Opnieuw de tintelende sensatie van alleen thuis zijn, de spanning van de eerste boodschap zonder begeleiding. Net zoals Allan Bennett dat zo voortreffelijk deed in zijn Talking heads-monologen, laat Dahlia Pessemiers met mondjesmaat een velletje los van het onverwachte, misschien onwelkome achterliggende verhaal. De eerste keer is een beklijvende monoloog over opnieuw beginnen en de keuze wat het meeste doorweegt: toen of nu?

(Guy Van Vliet)